வாடைக்காற்று

“நெத்தலி மீன் மட்டும் எழுபது அந்தர் வரை தேறும்” என்றான் செமியோன்.
“இந்த கடலில் நெத்தலியிருப்பது முந்தி தெரியாது” என்று வியந்தார் யூசுப்பு சம்மாட்டியார்.
மரியதாஸ் தோணியை விட்டு கீழே குதித்தான். எல்லோரும் மரியாதையோடு பார்த்தார்கள். அவன் ஏளனமாக எல்லோரையும் ஒருமுறை சுற்றிபார்த்தான். அவனுடைய கண்கள் ஓரிடத்தில் ஒருகணம் நிலைத்தன. ஒருகணப்பொழுது தான்.
நாகம்மா தலையைக் குனிந்துகொண்டாள்.

அந்த இடத்தில் என்னையறியாமலே ஏலே கீச்சான் என்று ரகுமான் பாடதொடங்கினார். காட்சிக்கு எவ்வளவு பொருத்தமான பாடல். வாசிக்க வாசிக்க நெடுந்தீவு இன்னமும் விரிகிறது. மீன் பிடிக்க மன்னாரிலிருந்து வந்து வாடியமைத்திருக்கும் செமியோன், அவன் சம்மாட்டியார், நாகம்மா பிலோமினா, பொன்னுக்கிழவர். விதானை, எந்த நேரமும் குதிரையோடு திரியும் விருத்தாசலம், கிராமத்து வில்லன் சண்முகம், வடதுருவத்தில் இருந்து பருவத்துக்கு வந்து சேர்ந்த கூழைக்கடாக்கள், இவர்களை எல்லாம் ஒன்றுசேர்த்த “வாடைக்காற்று”, நேற்றோடு ஒரு பத்து தடவை வாசித்திருப்பேன். முதல்முறை, தவ்வல் வயதில் 87/88 காலத்தில் வாசித்தது. பிறகு பேச்சுப் போட்டிக்கு முதல்பரிசாக பத்தாம் வகுப்பில் பாடசாலையில் தந்தார்கள். மனப்பாடம் செய்தேன். இடம்பெயர்ந்து போன இடமெலாம் பையில் வைத்திருந்தேன். நாற்பது வருடங்களுக்கு முன்னர் செங்கை ஆழியான் எழுதிய கிளாஸிக், இன்றைக்கும் வாசிக்கும்போது அந்த மண்ணின் வாசத்தை அப்படியே கொண்டுவந்து நிறுத்துகிறது என்றால் … பச்ச் ..அந்த மனுசனை கோயில் கட்டி கும்பிடவேண்டும்.

சோளகக்காற்று முடிந்து வாடைக்காற்று வீச ஆரம்பிக்க, நெடுந்தீவுக்கு வந்து வாடிபோட்டு மீன்பிடிக்கும் செமியோன், மரியதாஸ், இவர்கள் இருவரின் மீனவர் குழுக்களை சுற்றி பின்னப்பட்ட கதை. கூடவே அதையொட்டிய நெடுந்தீவு மக்களின் வாழ்க்கை. பிலோமினா, நல்ல சிவப்பா வெள்ளிக்காரியாட்டம், இன்னொருத்தி நாகம்மா இவர்கள் இருவரது குடும்பங்கள், காதல்கள். நாகம்மாவுக்கு பிழைக்கத்தெரியாத குதிரை மேய்ச்சு திரியும் தாய்மாமன். அவனின் நண்பன் வில்லன். இப்படி போகும் கதையில் சீசனுக்கு சீசன் வேடந்தாங்கல் வரும்பறவைகள் போல நெடுந்தீவுக்கு வந்துசேரும் கூழைக்கடாக்கள். மனிதர்களுக்கிடையே நிகழும் சம்பவங்களை கூழைக்கடாக்களை வைத்து உவமானப்படுத்தும், சில இடங்களில் இரண்டுமே ஒரே புள்ளியில் சந்திக்கும் (தாய்மாமன் கூழைக்கடா ஒன்றை வேட்டையாட நாயாட்டம் அலைவது) கதை சொல்லும்பாணி என்று செங்கை ஆழியான் சத்தம்போடாமல் கலக்கிய நாவல் இது. இந்த நாவலை வாங்கி வாசியுங்கள் என்று நான் சொல்லமுடியாது. அனேகமான ஈழத்து வாசகர்கள் இதை தாண்டாமல் வந்திருக்கமாட்டார்கள். ஒரு நினைவு மீட்டல், அவ்வளவு தான்.

முன்னுரையிலே இந்த கதையை பாரதிராஜா ஏறத்தாழ திருடி தன்னுடைய கல்லுக்குள் ஈரத்தில் பயன்படுத்தியிருக்கிறார் என்று செங்கை ஆழியான் மிகவுமே மனம் வருந்தியிருந்தார். பாரதிராஜா நெய்தலை மருதத்துக்கு மாற்றினாலும் பாத்திரங்களும் ஆதாரமான கதையும் ஒன்றே என்று புட்டு புட்டு வைத்திருக்கிறார். ஸ்வெட்டரை கூட கலர் மாத்தாமல் ஈயடிச்சான் கொப்பியாக சுட்டதுமட்டுமல்லாமல் அது “I am Sam” இல்லை என்னுடைய சொந்தக்கதை என்று கூசாமல் பொய்சொல்லும் திரையுலகத்தோடு, சாதாரணமாக பிறவுன் றோட்டில் சாய்வுநாற்காலியில் இருந்து எழுதும் செங்கை ஆழியான் சில்லுப்படமுடியாது. முன்னுரை மட்டும் எழுதலாம். வாடைக்காற்று ஈழத்திலும் திரைப்படமானது. கையில் சிக்கினால் பார்க்கவேண்டும். ஸ்டில்கள் கதி கலக்குகிறது.

பாரதிராஜா என்றவுடன் தான் இன்னொரு ஞாபகம். கீராவின் “கோபல்லபுரத்து மக்கள்” நாவலில் ஒரு காட்சி. ஒரு இளம்பெண் கணவனோடு கோபித்தபடி, கழுத்தில் நகைகளோடு ஒரு குளத்துப்பக்கம் நடந்துகொண்டிருக்கிறாள். அங்கே திருடன். அவளை நீருக்குள்ளேயே அமுக்கி கொலை செய்ய அவளோ அவன் கால் பெருவிரலை கடித்துவிட்டாள். இப்போது விரலை வெட்டினால் தான் காலை விடுவிக்கமுடியும். இதை வாசிக்க வாசிக்க, அட இது கூட ஒரு படத்தில் வந்ததே என்று யோசித்து, “எனக்கொரு உண்மை தெரிஞ்சாகணும்” வசனமும் ஞாபகத்துக்கு வர, பாரதிராஜா சுட்டதோ அல்லது இன்ஸ்பிரேஷனோ அது தெரியாது. ஆனால் மனுஷன் நல்ல வாசகன் என்று புரிந்தது.

இரண்டாண்டுகளுக்கு முன்னர் யாழ்ப்பாணம் போனபோது செங்கை ஆழியானின் மருமகனோடு பேசிக்கொண்டிருந்தேன். “மாமா இப்ப ஒரு புத்தகம் எழுதிக்கொண்டிருக்கிறார்” என்றான். முடித்துவிட்டாரா தெரியவில்லை. கேட்கவேண்டும். அடுத்தமுறை ஊருக்கு போனால் “அவருக்கு முன்னால போய் நிண்டா வாய் டைப் அடிக்குமே” என்ற பயத்தை ஒதுக்கி விட்டு அவர் வீட்டுக்கு விசிட் அடிக்கவேண்டும். சுஜாதாவை தான் சந்திக்கமுடியவில்லை. செங்கை ஆழியானை மிஸ் பண்ணிவிட கூடாது.