Skip to main content

The Human Exodus



Today marks the 21st anniversary of the tragic internal displacement of Jaffna, a northern city of Sri Lanka.

I was fifteen at the time. I was living with my sister who had just finished her Advanced Levels and my brother who had started to practice as an English teacher. Both my parents were not in the town by then. My cousin sister hosted a Deepavali fiesta with a delicious mutton curry and yellow rice as per my family’s usual festive custom. My tummy was full after three or four servings and I could barely walk. “Kaushalya akka, I never had such Deepavali lunch ever after!”

It was around three in the afternoon, an announcement was made throughout the entire Valigamam region that people are to be moved from the town before the dusk. Three wheel auto vehicles (Tuk Tuk) were running around the city with loudspeakers on their top announcing the news. Sri Lankan Army had initiated a military operation, was marching towards the city from the north and there was a rumor that it had reached as far as to Achchuveli and Kopai, just few kilometers from the town, and little time left before the only few routes to Chavakachcheri getting cut off. A potential fighting breakout in a civilian dense area could create a humanitarian disaster. Most of us started panicking after the announcement and the sky rocketing rumours. My sister had no idea what to do and we hardly knew anybody living in Chavakachcheri. Where could we go?

Unfortunately, there was no other option but to evacuate. We packed our suitcases. We had two or three “posh” suitcases from Middle East where our father worked in the early eighties. We packed some clothes, kitchen utensils, grocery items, Jewelry and our school text books. We tied the suitcases on our bicycle carriers with nylon rope. There had always been some dilemma on what to take and not. Would you go for the valuables? Valuables in what sense? An expensive camera against a kilo of rice? A big television box against a thermo flask and a kettle? You never know. You never know when you would be able to come back. May be next day, may be in a week time or in a month.

In our case, it was two long years!

My sister had only one thousand rupees at that time. Brother might have had another couple. I had twenty rupees which I kept in my shorts pocket. I also secretly kept my tennis ball and the cricket bat in the suitcase, something my sister wasn’t aware of. Had she known, couple of drumsticks would have replaced bat’s place. I had a big suitcase in my carrier. Two “Chandrika” bags on both sides of the front handle and, obviously, my backpack with school books. My sister had a similar setup so had my brother. He also had an extra sack full of things on his cycle bar. Our plan is to leave early so that we could reach Chavakachcheri town before it gets dark. Chavakachcheri is merely seventeen kilometers away from Jaffna town and it wouldn’t take little more than an hour before we get there. That’s what we thought.

We started pedalling. By the time we reached Nallur temple area, we realized it’s going be a nightmare. The traffic was so congested we could hardly even walk, let alone pedaling. The whole Jaffna city of ten hundred thousand people was moving on the narrow street to Chavakachcheri like wounded snails. 

Nothing helped us. The sky started to drizzle. The nylon knot of the suitcase started to lose its grip. My Bata slipper was giving trouble and the imbalance of the weight didn’t help pushing the bike either. A chaos. 

The time was dripping so did we. Every kilometer of our walk literally consumed more than two hours. In between, many things happened. The army started to shoot para-lights in the area, a usual sign before any bombings. Couple of war planes flew over us too. Fortunately they retreated, a rare katabasis. We were hungry and tired. We soon lost our brother in the chaos. Me and my sister were holding together somehow. But around 1 a.m. in the morning, we too got separated. We both were screaming and crying, calling each other’s name, so did so many other people too for their missing ones. Luck was on our side, we somehow managed to find each other in half an hour time. That half an hour period was my worst nightmare ever. It also helped our relationship to an extent that we became inseparable there on. 

We reached Chavakachcheri in the morning around eight, took us almost sixteen hours to get there, what should have been an hour long cycle ride in normal circumstances. We then moved to Palai, another three hours long journey, stayed there for a month before getting displaced to Vanni where we lived for the next two years. 

This longest worst nightmarish walk should never have happened. Sri Lankan ethnic conflict is ugly and ruthless. Both the warring parties were responsible for this and many other humanitarian chaos in the country. Sri Lankan army shouldn’t have been shelling and air bombing the civilian areas during their course. On LTTE’s behalf, they should have handled this situation better. It makes sense asking the people to displace from the vulnerable areas. But it doesn’t make sense asking people to do it in a single night for political advantages. I have to say, my experience is nothing compared to what unraveled during the last phases of Sri Lankan civil war. Yet this was my experience, a brutal unforgettable and probably life changing one too. My beloved city of Jaffna was never the same. 

I was never the same either.

Comments

Popular posts from this blog

"என் கொல்லைப்புறத்துக் காதலிகள்" பற்றி இளங்குமரன்

யாழ்ப்பாண மக்களின் வாழ்க்கை போருடனும் துயருடனும் கடந்தது என்று எல்லோரும் அறிந்ததுதான், கதைகளும் ஏராளம். ஆனால் ஜே.கே தனது சொந்த அனுபவங்களின் ஊடே காட்டும் தொண்ணூறுகளின் யாழ் வாழ்க்கை மிக அழகானது, இயல்பானது. இன்னல்கள் கடந்த ஜன்னல் காற்று அந்த வாழ்க்கை. அந்த வாழ்வுணர்வு யாழில் வாழ்ந்தவர்களுக்கு தெரியும்(வாழ்பவன் நான், சற்றுப் பின்னே பிறந்துவிட்டேன், சில அனுபவங்களை இழந்தும் விட்டேன்). • ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் ஒவ்வொரு சுளை, ஒவ்வொரு சுளையும் தனிச்சுவை. அவ்வப்போது தூறும் குண்டுமழையில் நனையாமல் பதுங்கும் பங்கர்கள், பங்கருக்குள்ளும் பய(ம்)பக்தியுடன் வைக்கும் பிள்ளையார் படம். அவரின் தம்பி முருகனைக்காண என விழாக்கோலம் பூண்ட நல்லூர் போய், வள்ளி, தெய்வானையையே தேடித் திரியும் உள்ளூர் முருகன்கள். விளையாட்டுப்பொருட்கள், ஜஸ்கிரீம், கச்சான் என கடைக்கண் கடைத்தெருப்பக்கமே இருக்க சுற்றித்திரியும் சின்னன்கள். தெருவெல்லாம் தெய்வம்கொண்ட கோயில்கள், பரீட்சை பயத்தில் அத்தனை கோயில்களுக்கும் போடும் கும்பிடுகள். எந்தப் பக்கம் பந்து போட்டாலும் நேரே மட்டும் அடிக்க கற்றுக்கொடுக்கும் ஒழுங்கை கிரிக்கட்டுகள். பாடசாலைகளுக்கிட...

பர்மா புத்தர் - சிறுகதை

பனம் பாத்தி மெதுவாக முளைவிட ஆரம்பித்திருந்தது .   அதிகாலைக் குளிருக்கு அத்தனை பனங்கொட்டைகளும் நிலவண்டுகளின் கூட்டம்போல ஒட்டிக்குறண்டியபடி தூங்கிக்கொண்டிருந்தன . பாத்தியில் இடையிடையே கோரைப்புற்கள் கிளம்பியிருந்தன . முந்தைய நாள் அடித்து ஊற்றிய மழையில் இருக்காழிகள் சில குப்புறப்புரண்டு சாம்பல் நரையேறிய மயிர்க்கற்றைகளோடு வானம் பார்த்தபடி அண்ணாந்து கிடக்க , சில கொட்டைகள் பாத்தியினின்று சளிந்து அடிவாரங்களில் சிதறிக்கிடந்தன . பூரானுக்காகப் பிளக்கப்பட்டிருந்த கொட்டைகள் எல்லாம் ஒரு பக்கம் குவிக்கப்பட்டிருந்தன .  கார்த்திகை விளக்கீட்டுக்குப் பாத்தியடியில் குத்திவிடப்பட்டிருந்த பந்தத்தடி பாதி எரிந்த நிலையில் கறுப்பு வெள்ளைத் தொப்பியோடு இன்னமும் எஞ்சி நின்றது .  

அயலும் உறவும்

ஊரிலே ஒரு வீடு திருமண நிகழ்வு ஒன்றுக்குத் தயாராகிறது. அந்த வீட்டின் இளைய பெண்ணுக்குத் திருமணம். வீடே திருவிழாக்கோலம் பூணுகிறது. ஒரு திருமண வீட்டின் அமளிகளை நாம் எல்லோருமே அனுபவித்திருப்போம் அல்லவா? அதுவும் நிகழ்வுக்கு முந்தைய சில தினங்கள் அங்கு நடக்கும் ஆயத்தங்கள்தான் உண்மையிலே ஒரு திருமணத்தின் முத்தாய்ப்பான கணங்கள் என்பது என் எண்ணம். சுவர்களுக்குப் பூச்சு அடிப்பது. வீட்டைக் கழுவித்  தரைக்குப்  பிழிந்த தேங்காய்ப்பூ போட்டுப் பாலிஷ் பண்ணுவது. கிணறு இறைப்பது. சுவர்களில் சோடனைகளைத் தொங்கவிடுவது. வெளியே சொக்கட்டான் பந்தல் போடுவது. சவுண்டு சிஸ்டம் ஒன்றை வாடகைக்கு எடுத்து காலையிலிருந்தே கோயில் திருவிழாக்கள்போல பாடல்களை ஒலிக்கவிடுவது. தூக்குக் கணக்கில் விறகுகளையும் பொச்சு மட்டைகளையும் வாங்கி இறக்குவது. பலகாரச்சூட்டுக்கென உறவெல்லாம் கூடுவது. பாத்திரங்களாலும் அடுப்புப்புகையாலும் ஊர் வம்புகளாலும் நிரம்பும் கொல்லைப்புறம். சிறுவர்களின் விளையாட்டுகளால் எழும் புழுதி. முற்றத்தில் சும்மா உட்கார்ந்து பத்திரிகை படித்தும், வெற்றிலை பாக்கு போட்டுக்கொண்டும் அரசியல் பேசும் பெரிசுகள். திருமணத்துக்குத...