அண்மைக்காலங்களில் தமிழில் வாசிப்பது என்பது பெரும்பாலும் அயர்ச்சியையே கொடுத்து வந்திருக்கிறது. அதற்குக் காரணம் அவை வாசிப்புக்கு உகந்ததாகாமல் போய்விட்டன என்பதல்ல. அவற்றை வாசிக்கும்போது என் மனநிலை தளம்புகிறது. தமிழில் வாசிக்கும்போது கதைக்களனுக்குள் நுழைந்து ஒன்றிணையமுடியாமல் வாசிப்பு மனநிலை அலைக்கழிக்கப்படுகிறது. நூல்களையும் அவற்றை எழுதிய எழுத்தாளர்களையும் உள்ளடக்கிய புறச்சூழ அரசியலும் விவாதங்களும் அவர்களை வாசிக்கும்போது முழித்துக்கொண்டு ஒவ்வொரு பக்கங்களிலும் நிற்பதைத் தவிர்ப்பது கடினமாக இருக்கிறது. அதனால் அவற்றிலிருந்து வலிந்து விலகி நின்று, எழுத்தாளர்களின் பொதுவெளிகளை அவதானிக்காமல், அவர்களுடைய முகநூல், இணையத்தள, காணொலிப்பதிவுகளைக் கவனிக்காமல் நூல்களை மாத்திரமே தேடி வாசிக்கவேண்டிய நிலை ஏற்படுகிறது. வேற்றுமொழி இலக்கியங்களை வாசிக்கும்போது இந்த மனநிலை ஏற்படுவதில்லை. அந்தப் புத்தகங்களை அவற்றின் புறவெளி விவாதங்களைப்பற்றி அறியாமலேயே அணுகமுடிகிறது. அதனால் புத்தகங்களின் உள்ளடக்கங்களோடு நெருங்குவது என்பது இலகாகிறது. கேட்கப்படாத பாடல்கள்போல வாசிக்கப்படாத புத்தகங்களும் கொஞ்சம் அதிகம் அழகுதான்.
ஆச்சரியமாக ஷாஜகானின் “காட்டாறு” தொகுப்பை வாசித்தபோது மிக இயல்பாக அந்தக் கதையுலகத்துக்குள் நுழைய முடிந்தது. அவரைப்பற்றி அதிகம் அறியாமலிருந்ததும், தன்னைப்பற்றி அவர் அதிகம் பேசாமல் அமைதியாக இருப்பதும் அதற்குக் காரணங்கள் என்று நினைக்கிறேன். மிக நுணுக்கமான, பல மடிப்புகளைக்கொண்ட கதைகளைச் சொல்லும் இயல்பான கதை சொல்லி ஷாஜகான். இதற்குமுதல் அசோகமித்திரனிடம் இந்தக் கதைசொல்லல் பாங்கை அவதானித்திருக்கிறேன். மூலக்கதைகளில் போகிற போக்கிலே பட்டும்படாமலும் ஷாஜகான் வீசிப்போகும் கிளைக் கதைகள் ஏராளம் கிடைக்கின்றன. பறவைகள் சுமந்துசெல்லும் வேப்பம் விதைகளைப்போல. கதைகள் என்றாலே அவை சொல்லப்படவேண்டியவைதாம். ஆனால் சொல்லப்படும் கதைகளில் பெரிதும் தேடி உணரப்படுவது அவற்றில் சொல்லாமல் விடப்படும் கதைகளே. ஷாஜகானின் கதைகளில் அப்படிச் சொல்லாமல் விடப்படும் கதைகள் ஏராளம் கிடைக்கின்றன. அவை நம்மை அடிக்கடி புத்தகத்தை மூடிவைத்துவிட்டுச் சிந்திக்க வைக்கின்றன. அதுவும் மிக எளிமையான கதைகளில் இவ்வகை உணர்வுகளை விட்டுச்செல்லும்போது அவற்றின் வலிமை இன்னமும் அதிகமாகிறது.
சென்றமுறை வாசகர் வட்டத்தில் உந்தக் ‘காட்டாறு’ நூலை எடுத்து உரையாடிக்கொண்டிருந்தோம். காட்டாறு நம்மை நிறையப் பேச வைத்தது. நூலை விடுத்து நம் கதைகளையும் வெளியே கொண்டுவந்தது. அப்போதுதான் உணர்ந்தேன், ஷாஜகான் தன் கதைகளில் சொல்லாமல் விட்டுப்போனவை எல்லாமே நம் கதைகள்தாம் என்று.
வழமைபோல அன்றைக்கும் எழுத்தாளரைத் தொடர்புகொண்டு பேசுகின்ற சங்கடமான காரியத்தை நாங்கள் மீளவும் செய்தோம். இனிமேல் அவரை வாசிக்க முயலும்போது அவர் குரலும் ஒருசேர ஒலிக்கப்போகிறதே என்று கவலையாக இருக்கிறது. போகட்டும். அவர் அதிகம் எழுதுவதில்லை என்பதால் காரியமில்லை.
எழுத்தைப்போலவே ஷாஜகானின் பேச்சும் நிறைய உண்மைகளோடு கூடி வந்தது. மிக நேர்மையுடனும் அதே சமயம் ஒரு குழந்தைபோலவும் நம்முடைய பேச்சுகளை அவர் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார். கேள்விகளுக்குப் பதில் சொன்னார். அபத்தமான கேள்விகளை சிரித்து ஒதுக்காமல் விட்டார். சின்னதாக ஒரு மமதை, அதிகாரம் என எதுவுமே இல்லாமல் உரையாடினார். கடைசியில் ராஜா அண்ணன் கேட்ட கேள்விக்கு அவர் சொன்ன பதிலை மிக நெருக்கமாக உணரமுடிந்தது.
“எழுத்தாளர் என்பவர் ஒரு coward என்பதில் எனக்குச் சந்தேகமில்லை. ஒரு செயற்பாட்டாளர் தெருவில் இறங்கிப்போராடிக்கொண்டிருக்கும்போது வெறுங் குற்ற உணர்ச்சியைப் போக்குவதற்காக இரண்டு வரி எழுதித்தப்பிப்பவர்தான் எழுத்தாளர்”
ஷாஜகான் ஏன் தொடர்ச்சியாக எழுதுவதில்லை என்பது அப்போது விளங்கியது.
000
ReplyDeleteபடலையில் கூட இப்ப நிறைய பதிவுகளை காண முடிவதில்லையே......
யாருடைய படலை என்று தெரியாமல் உள்நுழைந்து குமரன் உடையது என்று
அறிந்த பின் ஆர்வம் கூடியதே தவிர குறையவில்லை என்பது உங்கள்
எழுத்தின் ஆளுமை. நீங்கள் சொல்வது போல்
எழுத்தாளருடன் ஒன்றிணைத்து பார்ப்பதை தவிர்க்க முடிவதில்லை தான். இவர் இப்படித்தான் எழுதுவார் என்ற தோற்றம் எழுத்தாளரை பற்றி அறிந்தபின் சாதாரணமாக அதிகமாகவே தோன்றிவிடுவது ஒரு சாபம் போலும்.
மிக்க நன்றி. நுட்பமான வாசகர்களே படைப்பின் ஊற்றுக்கண். படைப்பாளி மிகவும் மனநிறைவு பெறும் தருணமும் இதுதான். மேலும் மேலும் எழுதத் தூண்டுகிற உங்கள் விமர்சனம் பாராட்டுக்குரியது. துரதிர்ஷ்டவசமாக இத்தகைய பார்வைக்காக மிக நீண்ட நாட்கள் காத்திருக்க வேண்டியுள்ளது. அனைவருக்கும் என் இதயங்கனிந்த நன்றிகள்.
ReplyDelete